ინტერნეტჟურნალი “ამბიონი” პერიოდულად გაცნობთ ოჯახებს, რომლებიც ცდილობენ იცხოვრონ ქრისტიანული წესების დაცვით. ამჯერად, გაგაცნობთ თბილისის წმიდათა მთავარანგელოზთა ეკლესიის მრევლის მამუკა გუბელაძისა და ანჟელა ნაყოფიას ოჯახს. “ამბიონი” ესაუბრა მამუკა გუბელაძეს:

– ჩემი მეუღლე აფხაზეთიდან არის, მაშინ თბილისში ვსაწვლობდი. ერთხელაც ჩემს დასთან წავედი და სწორედ იქ გავიცანი ჩემი მომავალი მეუღლე. ურთიერთობამ დაახლოებით ერთ წელს გასტანა და 1994 წელს შევქმენით ოჯახი. გვყავს უფროსი გოგო – სალომე გუბელაძე, რომელიც მე-4 კურსზე ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე სწავლობს, მესამე შვილი – დავითი 14 წლის, (ჩვენი მოძღვრის – მამა დავითის საპატივცემულოდ დავარქვით), რომელიც ქართულ-ამერიკულ სკოლაში სწავლობს. მეორე შვილი – ნოდარი, ტრაგიკულად დაგვეღუპა.

– ეკლესიაში ბავშვობიდან დავდიოდი, ვანთებდი სანთელს, ვაკეთებდით საკურთხს, ოჯახებში ეს ტრადიცია შენარჩუნებული იყო. თუ ადრე მხოლოდ სანთელს ვანთებდი, ერთხელაც დაემთხვა კვირა დღე და როცა ეკლესიაში მივედი სანთლის დასანთებად, ვნახე ხალხით სავსე ეკლესია, ძალიან გამიკვირდა, თან მერიდებოდა და ვერც ვიკითხე. საბოლოოდ, ჩემში ამან დიდი ინტერესი გამოიწვია, მინდოდა გამეგო თუ რა ხდებოდა. ვისაც ვკითხე, ისინიც ჩემს მდგომარეობაში იყვნენ. 1999 წლის 13 იანვარს შვილის დაღუპვის შემდეგ დავიწყეთ აქტიური ეკლესიური ცხოვრება. ჩემმა მეგობარმა მოიყვანა მამა დავითი (დათუაშვილი), სწორედ მაშინ გავიცანით მამა დავითი, ის გვარიგებდა და გვასწავლიდა თუ რა უნდა გაგვეკეთებინა.

– ეკლესიური ცხოვრება ყველას გვჭირდება, მაგრამ ადამიანებმა ეს არ იციან. სავალდებულო არ არის ჩემსავით რაღაც შეგემთხვას, რომ ეკლესიაში მიხვიდე. ადამიანი მანამდე უნდა მივიდეს ეკლესიაში, სანამ რამე შეემთხვევა. ეკლესიაში რომ მიხვიდე, ან სამეგობრო უნდა გყავდეს ეკლესიური, ან ვინმემ უნდა გითხრას და გირჩიოს. საჭიროა, ერთხელ ჩაიხედონ ეკლესიურ ცხოვრებაში და მერე ბოლომდე უნდა მიჰყვნენ. ადამიანს, ვიღაცამ უნდა ასწავლოს ეკლესიური ცხოვრება. ვინც ჩახედულია, ის ცდილობს შვილების ეკლესიურად აღზრდას.

– ადამიანს შეიძლება გარეგნულადაც ეტყობოდეს ის, რომ ის ეკლესიურია. ეკლესიური ადამიანისთვის მთავარია სანდოობა, ასეთ ადამიანს უფრო მეტად ენდობი. ყველა ცოდვილები ვართ, რაც უფრო ვცდილობთ ეკლესიურ ცხოვრებას, მით მეტი განსაცდელი გვხვდება. როცა ეს ადამიანს გააზრებული აქვს, უფრო ერძვის.

– რა თქმა უნდა. მყავდა ერთი ნაცნობი, რომელიც ბუნებით აფორიაქებული იყო, მივიდა ეკლესიაში, მაგრამ ვერ გაჩერდა, ბოლოდე არ ჩაიხედა, არ გაჰყვა ეკლესიურ ცხოვრებას და დარჩა ისევ ისეთ აფორიაქებულად. მაგრამ ის, ვინც რჩება ეკლესიაში მშვიდდება, ეს ეტყობა ცხოვრების სტილზეც და აქვს შეზღუდვები.

თბილისის წმიდათა მთავარანგელოზთა ეკლესიის მრევლი, მამუკა გუბელაძე ურჩევს ყველას, რომ რაც არ უნდა მოხდეს, კვირა დღეს ყველა უნდა ეცადოს და მივიდეს ეკლესიაში, ამის შემდეგ იგრძნობენ ძალას, შინაგან კმაყოფილებას და უფლის ხელს.

ანა ტყებუჩავა